Ένα μουσείο μαθηματικών

                           Ένα μουσείο μαθηματικών

             Ανοίγοντας τις πόρτες στη ζωή του Πι 

Joshua Bright
Το έκθεμα "String Product"
Μουσείο Μαθηματικών

   Για όσους έχουν εξαρτηθεί από τις δυνάμεις και τις δυνατότητες των μαθηματικών,

το μυστήριο δεν είναι γιατί δεν έχει εξελιχθεί αυτός ο ενθουσιασμός αλλά γιατί δεν

είναι παγκόσμιος. Πώς μπορούν οι μαθητές να μην έλκονται;

   Γιατί, λοιπόν, μέχρι σήμερα δεν υπήρχε κάποιο σημαντικό μουσείο μαθηματικών στις Η.Π.Α; Γιατί τα μαθηματικά έχουν παραμεληθεί από το πάνθεον των μουσείων; Πιθανώς

κάποιος χομπίστας να έχει εκθέσει γρίφους αλλά ένα ολόκληρο μουσείο αφιερωμένο

στα μαθηματικά; Θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία των μουσείων επιστήμης

στην Ευρώπη, όπου τα μαθηματικά έστεκαν ως θεμέλιος λίθος των πραγμάτων,

για να πάρουμε μια ιδέα.

Ή, για μια τελείως διαφορετική εμπειρία, μπορείτε να επισκεφθείτε το Madison Square

Park στο Μανχάταν για να δείτε το νέο Μουσείο Μαθηματικών, το οποίο αυτοπροσδιορίζεται

ως MoMath. Το MoMath δεν είναι αυτό που ίσως περιμένει κάποιος. Στην αρχή, ίσως

ο επισκέπτης δεν μαντέψει καν το αντικείμενό του. Υπάρχουν μερικά στοιχεία

που αποκαλύπτουν το χαρακτήρα του, ειδικά εάν κάποιος αναγνωρίσει το σύμβολο του

Πι πάνω στην πόρτα ή εάν ανακαλύψει τους νιπτήρες σε σχήμα πεντάγωνου στις

τουαλέτες. Όμως, τι είναι αυτός ο κύλινδρος κατασκευασμένος από πλαστικούς σωλήνες

που οδηγούν στην οροφή με μια θέση εσωτερικά (“Hyper Hyperboloid”);

Ή ένα τρίκυκλο με τρεις τετράγωνες ρόδες, καθεμία διαφορετικού σχήματος, να τσουλάει

κατά μήκος ενός κυκλικού μονοπατιού (“Square-Wheeled Trike”); Επιπλέον, τι είναι αυτή

η οθόνη πάνω στην οποία ζωγραφίζεις ηλεκτρονικά σχέδια με ένα πινέλο (“Polypaint”);

Τα δυο συνδεόμενα μονοπάτια πάνω στα οποία γίνονται αγώνες με αντικείμενα

(“Tracks of Galileo”); Το φωτισμένο με πίξελ δάπεδο, το οποίο ανταποκρίνεται

στις κινήσεις(“Math Square”);

Αυτό δεν είναι μουσείο, ίσως σκεφτεί κάποιος, πρόκειται για μια παιδική χαρά

υψηλής τεχνολογίας, με 30 εκθέματα σε δυο ορόφους. Στέκομαι μπροστά στην οθόνη

και βλέπω τον εαυτό μου σαν δέντρο που πετάει κλαδιά με μικρούς εαυτούς μου

(“Human Tree”). Βούτηξα ένα πινέλο με μπογιά σε νερό κι έφτιαξα ίχνη σε έναν

μαυροπίνακα (“Water Frieze”). Παιδικά παιχνίδια ή μήπως κάτι άλλο;

Ο ιδρυτής του μουσείου, Glen Whitney, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα μουσείο όπου

θα υμνούνται τα μαθηματικά. Ο στόχος ήταν να φανεί ότι τα μαθηματικά είναι

διασκεδαστικά, συναρπαστικά. Το MoMath είναι ένα μουσείο προσηλυτισμού. Ενώ, όμως,

από τεσσάρων έως οχτώ θεωρείται ότι είναι το ηλικιακό κοινό στο οποίο απευθύνεται,

είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι ένα μικρότερο παιδί ή ένας ώριμος ενήλικας δε

θα προσελκυστεί από ορισμένα εκθέματα. Με διάφορους τρόπους, η ατμόσφαιρα

που δημιουργούν τα εκθέματα είναι πιο προκλητική από τις εξηγήσεις του περιεχομένου.

Ο λόγος που δεν υπάρχουν πολλά μουσεία μαθηματικών είναι ότι ο ενθουσιασμός που

γεννά το αντικείμενο είναι δύσκολο να επικοινωνηθεί.»

Αυτό το οποίο συμβαίνει με τα καλύτερα εκθέματα του μουσείου είναι ότι βλέπεις τον

εαυτό σου σαν ένα δέντρο που διασπείρει ιδανικές εικόνες του εαυτού σου και μαθαίνεις

για τα μορφοκλάσματα ή βλέπεις τα φώτα από το λέιζερ μέσα από διαφανή στερεά

και αντιλαμβάνεσαι την έννοια του διαστήματος.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αρκετή καθοδήγηση για εμβάθυνση. Τα

εκθέματα προσφέρουν οθόνες αφής, οι οποίες μπορούν να παρουσιάσουν τρεις

διαφορετικές εξηγήσεις αλλά αυτές οι επεξηγήσεις είναι το πιο αδύναμο σημείο του

μουσείου. Οι πιο βασικές είναι συχνά επιτηδευμένες ή αρκετά λεπτομερείς. Όσες είναι σε

πιο προχωρημένο επίπεδο δεν είναι τόσο δηλωτικές.

πηγή: The New York Times

http://momath.org/

διασκευή, μετάφραση: Χρύσα Πιπιλή

To Momath άνοιξε!